Τ΄όνομά μου είναι Μοναχική – Je suis la solitaire
Τ’ όνομά μου είναι Μοναχική*
Γεια! Είμαι η μοναχική. Μόνη ακόμα και μεταξύ οικείων. Μόνη σε μια εποχή ασφυκτική, σαν τη σιωπή που βγάζει ο πόνoς. Μόνη και κατάκοπη, γιατί τα βήματά μου τραβάνε από μακριά. Αλλά όρθια, εδώ, μπροστά σου στέκομαι και χαμογελώ μέχρι να καταρρεύσω. Μα ούτε κι εγώ ξέρω για πόσο ακόμα. Σέρνω τις μέρες μου σαν μπάλα από μολύβι. Όμως αυτό το βάρος με κρατάει στα ίσα κάθε φορά που η ζωή μου τραβάει την κατηφόρα ή γέρνει κατά τον γκρεμό.
Είμαι η μοναχική, εκείνη που περιδιαβαίνει άσκοπα μες στη ζωή
Εκείνη που περιπλανιέται μες στις πόλεις, δίπλα από κάθε τους ρωγμή
Κι οι κόμποι στο στομάχι την κάθε ρωγμή μέσα μου θυμίζουν
Την καθεμιά ρωγμή που έστω και για λίγο κλείνει
Κάθε που οι άνθρωποι στην ανθρωπιά ξαναγυρίζουν
Αφήστε με λοιπόν μόνη στη γωνιά μου. Δεν ζητάω τη συμπόνια ή τον ώμο σας να κλάψω. Καλύτερα μόνη, με συντροφιά την αγωνία ή τη ντροπή μου. Κι ας μην ακούω λέξη απ΄αυτές. Το μόνο που έχω νιώσει μέχρι τώρα είναι του συστήματος τη βιαιοπραγία, γι’αυτό και να συγχωρέσετε των δικών μου λέξεων τη βία.
Μια διαρκής απόδραση από τα ψυχοβασανιστήρια. Αυτό είναι όλο. Τίποτε άλλο δεν μπορεί τη δυσθυμία μου να ανατρέψει. Και πώς να γίνει αλλιώς όσο ακόμα βλέπω την εποχή να μας συνθλίβει. Όσο οι ζωές μας είναι ένα ατέλειωτο κυνήγι των λαθραίων.
Είναι φορές που η πίστη μου σε άλλες μέρες που θα’ρθουν λαγοκοιμάται. Τότε είναι η λύσσα που ξυπνάει και με ταλανίζει. Κι εξίσου με φοβίζει. Νιώθω να χάνομαι. Ή μήπως έχω κιόλας διαπράξει εν αγνοία μου αυτοκτονία; Όχι, ξέρω πως ξέφυγα από την έρημο κι ας ρέει μέσα μου η άμμος.
Είμαι γόνος του περιθωρίου μα παραμένω αγνή. Τόσο που μόνο το φεγγάρι μπορεί να νιώσει όσα λέω και να μου παρασταθεί. Άλλωστε είναι η ζωή που με πέταξε εδώ μόνη, στην αγκαλιά της νύχτας.
Να ξανασυστηθώ λοιπόν, είμαι η μοναχική
Με την καρδιά γεμάτη από εκείνον που νιώθω αδελφό
Ή από κείνη που με νιώθει αδελφή
Μην ψάχνεις άλλο κάποια μυστική αυλή
Υπάρχει μόνο μια απέραντη πεδιάδα για την πιο βαθιά πληγή
Μη με αφήσεις να χαθώ στους στροβίλους του μυαλού. Κι ας μην έχω λέξεις να το εκφράσω, ξέρω μονάχα πως δεν φοβάμαι την εγκατάλειψη. Είναι το ένστικτο της επιβίωσης που με τραβάει σε δρόμους μοναχικούς, μακριά από κάθε οικογένεια. Μακριά από κάθε πατρίδα που με κάνει να νιώθω πιο ξένη. Εμένα η δική μου η καρδιά δεν βρίσκεται εδώ. Βρήκε απάγκιο σε μέρη μακρινά, στην άλλη άκρη του πλανήτη, ίσως εκεί που ο τόπος ονομάζεται Λατινική Αμερική.
Κι αφού είναι μάταιη η εκεχειρία που ζητώ, καθώς ο θάνατος ζει χωρίς να μας ρωτά, φωνάζω λοιπόν: «σπάστε επιτέλους τα δεσμά!». Μα βλέπω να περνούν τα χρόνια και όλοι να επιστρέφουν διαρκώς σε αυτά. Και παίρνω πάλι μοναχή τους δρόμους. Καλύτερα έτσι παρά με όσους δεν μπόρεσαν ούτε μία μου λέξη να καταλάβουν. Καλύτερα μόνη, εξόριστη παρά βιασμένη από το σύστημά σας.
Κρατάω τη διαίσθηση για οδηγό κι όταν με εγκαταλείψει κάθε μου παρόρμηση θα μείνει μέσα μου η γαλήνη. Ο θυμός δεν θα είναι ποτέ κάτι άλλο από εχθρός που μου ζητά να του παραδοθώ. Κι όσο κι αν ζει μέσα μου η ταραχή, δεν θα υποκλιθώ σε όσια και ιερά. Δεν θα υποκλιθώ σε αξίες που φέρουν σαν παράσημα τα γενναία στρατιωτάκια. Εκείνα που πίνουν το αίμα σαν τη σόδα και με καλούν στον κυνισμό, αφού, όπως λένε, «έχουν τελειώσει τα αποθέματα καλού στον κόσμο αυτό!».
Μιλάτε για τον ίδιο κόσμο που με έθρεψε με το ασήμαντο και τώρα μου ζητά συναίνεση στη βαρβαρότητα ή στο χρήμα που είναι «μονάχα ένα εργαλείο»! Μπορεί καμιά φορά να χάνω τα βήματά μου ή την πίστη μου. Μπορεί να γίνομαι έρμαιο όσων με καταθλίβουν, αλλά θα κλείσω άλλη μια φορά τα μάτια όσο πιο σφιχτά μπορώ να πάρω δύναμη. Να μην πέσω στο κενό. Να μην παρασυρθώ στον πάτο της ξεπεσμένης ηθικής. Και βάλτε εκεί που ξέρετε, κύριε χωροφύλακα, τις απειλές σας. Αν εσύ ξέρεις να χτυπάς, εγώ έχω μάθει να αντέχω! Σηκώνω τα χέρια μου ψηλά, αλλά όχι για να παραδοθώ. Να στρέψω το κεφάλι μου ψηλά στον ουρανό. Να μην πνιγώ απ΄τα σκατά της εποχής.
Είμαι η μοναχική, δίχως γη, δίχως δεσμά
Με μια ελευθερία που έχω δει μονάχα απ΄την κλειδαρότρυπα
Μέσα από του κελιού μου την κλειδαριά
Μα μήπως έχω χτυπήσει τα χέρια μου στους τοίχους υπερβολικά;
Είμαι η μοναχική και διψάω για παιδεία
Αλλά όχι εκείνη που πουλάνε στα σχολεία
Είμαι η μοναχική που όλοι τη περνάνε για άγριο θηρίο
Που δείχνουν με το δάχτυλο ή την έχουν για ψυχιατρείο
Είμαι η μοναχική που μέσα στην καθημερινότητα παραπατά
Είμαι η μοναχική που μέσα στην κοινότητα νιώθει ζεστασιά
Είμαι η μοναχική
Με το απρόβλεπτο ερωτευμένη
Κι ανάμεσα στη μιζέρια ή την περιουσία
Διαλέγω τους δρόμους και την ελευθερία
Είμαι η μοναχική που δεν συμμορφώνεται στις εντολές
Που παραμένει μόνη κι αδελφή με άλλες μοναχικές
* ελεύθερη απόδοση των στίχων του τραγουδιού “je suis la solitaire” της Keny Arkana
Cauche Mar