Το χρυσωπό κουδουνάκι είπε «γκλιν-γκλιν» από το άνοιγμα της πόρτας. Ο σκυθρωπός πελάτης, από το σκοτάδι του δρόμου βρέθηκε στο φως της λάμπας λαδιού και των κεριών, στο διαταρασσόμενο φως του καταστήματος. Κρατούσε μια μεγάλη κούτα, την ακούμπησε στο έδαφος, την άνοιξε και έβγαλε από μέσα της ένα πλατύ ρολόι τοίχου, το ακούμπησε στον πάγκο […]
Περισσότερα →
Δεν ήθελε να βλέπει πια κανέναν, τους σιχάθηκε όλους, τις επισκέψεις τους, το ενδιαφέρον τους, την υποχρέωση να τους υποδέχεται σε ένα συμμαζεμένο σπίτι, να είναι ευγενικός, απέναντι στις ανούσιες κουβέντες που του ρουφούσαν το αίμα, στις κλισέ προγραμματισμένες φράσεις και τις ανακριτικές τους ερωτήσεις, ακολουθούμενες από σαδιστικά χαμόγελά, βγαλμένα από την σιγουριά πως, σαν […]
Περισσότερα →
Σφουγγάριζε το πάτωμα κάνοντας πίσω βήματα και κινώντας την σφουγγαρίστρα ζιγκ ζαγκ, ζωγράφιζε έναν πίνακα στο πάτωμα εκείνη την στιγμή, μα δεν το καταλάβαινε. Ύστερα πήρε το πανάκι, σκούπισε ανεμικά τα βιβλία και την πρόσοψη της βιβλιοθήκης του συζύγου, πηγαίνοντας το χέρι της δεξιά κι αριστερά με φόρα σαν να αποχαιρετούσε κάποιον πολύ σημαντικό για […]
Περισσότερα →
Την βλέπω μέσα από το παράθυρό μου, νομίζω έχει πάθει κατάθλιψη, δεν εξηγείται αλλιώς. Περπατά κατά μήκος του πλέγματος που έχω στην αυλή για να στηρίζει το γιασεμί. Βρίσκεται όμως πάνω σε μια συγκεκριμένη κάθετη σωλήνα, λες και αυτή είναι το σπίτι της. Δεν πετά, ποτέ δεν πετά, όποτε γυρίσω το βλέμμα μου την βλέπω […]
Περισσότερα →
Μετά που το μόνιτορ ξέμεινε να δείχνει μόνο μια ευθεία γραμμή για πολλή ώρα. Μετά που οι χτύποι της καρδιάς σίγησαν και μαζί κάθε πόνος. Πήρε την πρώτη του ανάσα σε έναν καινούριο κόσμο. Ξαλαφρωμένος από το άγχος που είχε όσο ζούσε μήπως και πεθάνει, ελεύθερος από το βάρος των συνεπειών της κάθε πράξης του, […]
Περισσότερα →
Αν δεν βγαίνει σαν έκρηξη από μέσα σου αδιαφορώντας για όλα, μην το κάνεις. αν δεν έρχεται αυθόρμητα μέσα από την καρδιά και το μυαλό σου και το στόμα σου και τα σωθικά σου, μην το κάνεις. αν χρειάζεται να μείνεις για ώρες μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή σου ή καμπουριασμένος πάνω απ” την γραφομηχανή […]
Περισσότερα →
Το σπίτι μου έχει έναν μακρύ τοίχο που κοιτά στα απέναντι σπίτια. Στις άκρες αυτού του τοίχου με κοιτούν δύο τετράγωνα παράθυρα, ένα σε κάθε μεριά. Το πάνω μισό τους έχει μια σιδεριά με πέντε όρθιες μαύρες μπάρες. Όποτε χώνω το κεφάλι μου από κάτω και κοιτώ τον στενό δρόμο, έρχονται στο μυαλό μου διάφορες […]
Περισσότερα →
Ο Τσάπλιν ακίνητος στο κάδρο του, αυτό γερμένο δεξιά, τον προκαλούσε να δραπετεύσει γλιστρώντας από την κορνίζα. Το ξύλινο πόδι από το τραπεζάκι του σαλονιού χωμένο στο τζάμι της τηλεόρασης. Κάτω, σχεδόν παντού γυαλιά και γκρίζα σκόνη και καπνός στον αέρα, αν ήσουν εκεί θα πνιγόσουν από τον τόσο καπνό. Κόρνες, φωνές, σειρήνες, από τον […]
Περισσότερα →
Πού είστε; Τι γίνατε; Πού είναι οι άνθρωποι της τέχνης, των γραμμάτων; Να δώσουν το έναυσμα, να μεταδώσουν την ποιότητα της σκέψης τους, να χτίσουν μια νέα ιδεολογική βάση, να αφυπνίσουν την νεολαία, να την σπρώξουν να διεκδικήσει τα δικαιώματά της, να ‘’παραχθεί’’ η ελπίδα. Πού είναι οι σύγχρονοι ποιητές και συγγραφείς να εμπνεύσουν έναν […]
Περισσότερα →
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ Κάθομαι στο παρακμιακό, γεμάτο τσίκνα εστιατόριο που τρώω κάθε μέρα 2 χρόνια τώρα, την ίδια ώρα πάντα, δεν θα σας την πω την ώρα, ούτε θα δώσω στοιχεία για την τοποθεσία αυτού του μέρους. Ο λόγος είναι γιατί αφού τελειώσετε με το διάβασμα αυτής μου της διήγησης, θα θελήσετε να το επισκεφτείτε μα […]
Περισσότερα →