Το αποφασιστικό βήμα
«Αρχίζω να γράφω ποιήματα όταν το παιχνίδι έχει χαθεί. Δεν είδα ποτέ ένα ποίημα να αλλάζει τα πράγματα».
Αυτό γράφει ο Τσέζαρε Παβέζε σε μία από τις τελευταίες σελίδες του ημερολογίου του. Κι αν η αναφορά του ιταλού ποιητή δεν μοιάζει και τόσο εγκωμιαστική για την τέχνη που κι ο ίδιος άσκησε επιμελώς στη σύντομη ζωή του, είναι ωστόσο ειλικρινής.
Γιατί είναι αλήθεια πως με τη γραφή δεν γκρεμίζονται εξουσίες, δεν γυρίζουν πίσω αγαπημένα πρόσωπα που έχουν απομακρυνθεί, δεν ξανακερδίζεται ό,τι έχει χαθεί από τον υλικό κόσμο ή από τη σφαίρα των συναισθημάτων. Είναι όμως το γράψιμο η αναγκαία ανακούφιση, πρώτα για αυτόν που γράφει κι ίσως και για κάποιον από τους αναγνώστες, για να επουλωθεί πιο ήπια το τραύμα. Είναι κάποιες φορές το πρώτο αλλά αποφασιστικό βήμα για να αντικρίσεις τους δαίμονές και να αναμετρηθείς με τα πάθη σου. Οι γραμμένες λέξεις πρόχειρα σ’ένα τσαλακωμένο χαρτί, τα κείμενα που γράφονται άγρια χαράματα πάνω σε κάποιο γραφείο, τα γραπτά που δακτυλογραφούνται σε κάποιον υπολογιστή μέσα στο τρένο μπορεί να μην ανατρέπουν την κατεστημένη τάξη αλλά είναι -για κάποιους- η πρώτη ύλη για να χτιστούν τα θεμέλια ενός νέου κόσμου.
Ένα παιδί, πριν από πολλά χρόνια, είχε ακούσει για πρώτη φορά ποίηση τραγουδισμένη από τον Γιάννη Κούτρα. Κι αυτή η πρώτη επαφή του με τον κόσμο της καλλιτεχνικής δημιουργίας ήταν το έναυσμα για να ψάξει έκτοτε και να αναζητά διαρκώς το φευγαλέο, το υπερβατικό, το ουτοπικό στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης που μόνο στην τέχνη βρίσκει καταφύγιο.
Cauche Mar