Κάθομαι τώρα εδώ, στο άδειο παρά ένα ποτήρι γεμάτο με νερό, τραπέζι. Επίτηδες, όχι από κατάθλιψη, ούτε από μοναξιά, κοιτάζω τον άδειο τοίχο απέναντι. Δεν κάνω τίποτε άλλο, ούτε παίζω με τα δάχτυλα μου, ούτε καν σκέπτομαι. Πότε-πότε, στα κλεφτά, κοιτώ και το ρολόι. Θα μπορούσα να βεβαιώσω με σιγουριά, πως είμαι σε αυτήν την θέση-κατάσταση τουλάχιστον 5 συνεχόμενες ώρες. Το ρολόι όμως διαφωνεί. Μόνο 40 λεπτά μου λέει. Μα πως είναι δυνατόν; Αφού το νιώθω! Πεισμωμένος, συνεχίζω αυτήν την σχεδόν ασκητική μου τιμωρία.

Θα έπρεπε να έχει σκοτεινιάσει κι όμως όχι, πέρασαν μονάχα άλλα είκοσι λεπτά. Η ματιά μου ξεφεύγει, το ποτήρι είναι άδειο, μισή σοκολάτα υπάρχει πιο πέρα τυλιγμένη. Εγώ έφαγα και ήπια; Και πως βρέθηκε εδώ η σοκολάτα; Μα όχι, είμαι σίγουρος, όχι, όχι, δεν κουνήθηκα! Και τότε, εκείνη τη στιγμή, κατάλαβα. Ρολόι δεν έχω στο δωμάτιο, μια φωτογραφία μου κοιτούσα, 40 χρόνια και κάτι μήνες τραβηγμένη. Το ποτήρι παρέμενε άδειο κι η σοκολάτα μισοφαγωμένη. Έπιασα μια χαρτοπετσέτα, έβγαλα ένα στυλό κι έγραψα πάνω της: «η ζωή διαρκεί πολύ, είναι σχεδόν ατελείωτη, κρατά 99,9% μόνο που… μόνο που δεν την θυμόμαστε.»

Ύστερα, έκοψα την χαρτοπετσέτα σε κομματάκια και την έφαγα. Την καταβρόχθισα με λαιμαργία. Τώρα συνεχίζω να κοιτώ τον άδειο τοίχο, το ρολόι, το μοναχικό γεμάτ0 ποτήρι, μέχρι να ξεχάσω την χαρτοπετσέτα.